Carmina Medievalia V: Otro Poema de Sedulio Escoto - Apologia pro vita sua

 

Otro poema de Sedulio Escoto

Apologia pro vita sua

 

Aut lego vel scribo[1], doceo scrutorve sophiam:

obsecro celsithronum[2] nocte dieque meum.

Vescor[3], poto libens, rithmizans[4] invoco Musas,

dormisco stertens[5]: oro deum[6] vigilans.

Conscia mens[7] scelerum deflet[8] peccamina[9] vitae;

parcite[10] vos misero, Christe Maria, viro.

 

 

Apología por su vida[11]

 

O bien escribo o leo, enseño o escruto la sabiduría:

obsecro mi trono altísimo día y noche.

Como, bebo con gusto, rimando invoco a las musas,

duermo roncando: vigilando el oro de los dioses.

La mente, consciente de sus malas acciones, llora por los pecados

                                                                    [de su vida:

¡O Cristo y María, sean clementes con este hombre mísero!

 

 

Galería:


               Domenico Fetti (c. 1589 – 1623),  Retrato de un académico.

 



[1] Frase tomada de Cicero; cf. Epistolae ad Familiares, 9, 20, 3; 18: «Ubi salutatio defluxit, litteris me involvo, aut scribo aut lego; veniunt etiam qui me audiunt quasi doctum hominem, quia paulo sum quam ipsi doctor».

[2] Voz probablemente acuñada por Beda en el siglo VII, en su Vida de Cutberto:  «Hinc sacra maiori firmatus robore corda, Celsithronum didicit precibus pulsare Tonantem». También fue usada por Rabano Mauro, en su Carmina de diversis: «Cum aethereis turmis placantes sceptra superna, Propitium nobis Celsithronum facite». La palabra es compuesta de celsi, (de celsior), y thronum, [trono]. O sea, el trono más alto.

[3] «vescor»: comer.

[4] Vocablo insólito, y por ende indicativo del latín hiberno excéntrico de la época de Sedulio.

[5] «stertens»: roncando. Ger. de sterto, roncar. Otro vocablo raro; posiblemente Sedulio lo vio en Prudentius, Psychomachia, 60, 0076A: «Concurrunt alacres castris ex omnibus omnes, Nulla latet pars mentis iners, quae corporis ullo Intercepta sinu per conceptacula sese Degeneri languore tegat: tentoria apertis Cuncta patent velis: reserantur carbasa, ne quis Marceat obscuro stertens habitator operto».

[6] «deum»: forma sincopada y poética de deorum, de los dioses.

[7] Cf. Ovidio, Fasti, 1; 164: «conscia mens ut cuique sua est, ita concipit intra pectora pro facto spemque metumque suo».

[8] «delfeo»: llorar.

[9] «peccamen»: Forma tardía de peccātum, [pecado].

[10] Cf. Ovidio, Tristia, 1, 4; 13: «parcite caerulei, vos parcite numina ponti, infestumque mihi sit satis esse Iovem, vos animam saevae fessam subducite morti, si modo, qui periit, non periisse potest».

[11] Poema escrito cuando el escritor vivía en Lieja como misionero.

No comments:

Post a Comment

Mo Ghile Mear, un poema bárdico de Seán Clárach Mac Domhnaill (1691-1754)

  Este poema es un buen ejemplo de la poesía bárdica popular del siglo VII. Se trata de un lamento [ caoineadh en irlandés, y se pronuncia...