Sermon II of Columbanus
(Edition by CELT: The Corpus of Electronic Texts)
The
great depth of divine wisdom, once spoken, is only lightly tasted, as
it is touched with due reverence rather than fully expounded, for
God’s ineffable truth is something to be meditated upon rather than
merely spoken. Apart from the teachings of the Law, Prophets,
Gospels, or Apostles, it is better for others to remain silent on the
mystery of the Trinity.
Only God Himself can bear true
witness about God—whether through the Law, Prophets, Gospels,
Apostles, or the Holy Spirit, who reveals His truth directly or
through angels. Any human reasoning, disputation, or arrogant wisdom,
which might fall into the deceptions of worldly logic, cannot serve
as a master on divine matters; rather, such attempts presume upon God
in a sacrilegious and impious manner.
How, then, I ask,
could vain and wicked men—those who do not even know themselves nor
grasp the meaning of their own existence—possibly comprehend the
invisible One, the eternal Trinity, who embraces all things below,
above, within, and beyond? How could they speak on this matter even
to the level of discussion, let alone definition?
Thus,
regarding such inexplicable mysteries, which must be silenced with
due honor, let us instead speak about what is manifest—those truths
that are pleasing to God. Let us avoid the presumption of others,
whose reckless inquiries into lofty matters lead only to
embarrassment, as written in Wisdom:
"Seek not what
is too high for thee". (Ecclesiasticus 3:22)
Instead,
let us focus on the edification of our souls, rather than pursuing
knowledge that surpasses us.
We do not presume to lay the foundations of our own insignificance first, but rather seek the authority of a greater teacher, namely Saint Faustus, whose illustrious and elegant doctrine we have selected. From his teachings, we have chosen a few passages to begin our work, for he both instructed even us, though unworthy, in the same admonitions we wish to speak about, and—being superior in age, merit, and knowledge—speaks first on my behalf, as if to defend against those ignorant and idle before I do.
Faustus Speaks:
"If a cultivator of fields and a farmer who prepares his land for sowing seeds does not consider it sufficient to have cut the earth with a strong plow, nor to have tamed the hard clods through frequent tilling, but rather strives further to cleanse his field of barren grasses, to remove harmful debris, and to uproot the remnants of thorns and weeds—never believing his land will bear good crops unless it is rid of harmful growth—then surely he applies to himself the prophetic words: ‘Plow new ground for yourselves and do not sow among thorns.’" (Jeremiah 4:3).
Moral Reflection:
How much more, then, must we purge the field of our hearts from the harmful passions of vice, and not believe that merely subjecting our bodies to fasting and vigils is enough. Instead, we must first correct our faults and discipline our character, for we do not place the hope of our harvest in the earth but in heaven.
Therefore, let us first uproot vice and implant virtue:
Let us eradicate pride and plant humility.
Let us uproot anger and instill patience.
Let us cut away envy and introduce benevolence.
If the body is mortified, yet the soul remains unfruitful, it is like a field endlessly plowed yet never producing a harvest, or as if one were to construct a statue of gold outwardly but of clay within.
What profit is there if war rages outside the city, yet ruin consumes it from within? Or if a person digs around the vineyard, yet leaves it untended—overgrown with thorns and brambles inside?
What benefit is there in external religious practice if there is no internal reform as well? One can be painted outwardly yet be a thief, or hypocritical, showing one thing in appearance but living another in conduct.
Let us therefore not be like “whitewashed tombs” (Matt. 23:27), striving to appear beautiful and adorned externally while remaining impure within. True religion does not consist in bodily acts, but in humility of the heart.
Where else does the Lord dwell, if not in the heart of the truly humble, as it is written in Isaiah:
"To whom shall I look, and with whom shall I dwell, if not with the humble and quiet one who trembles at my words?" (Isa. 66:2)
Therefore, whoever wishes to become a dwelling place for God must strive to be humble and quiet, so that their devotion is recognized not through mere words and bodily gestures, but through the truth of their humility. The goodness of the heart has no need for false religious pretenses.
Thus, bodily religion, colored by ritual gestures, is vain, as is mere physical suffering, or external diligence, unless accompanied by fruitful inner discipline.
What use is it for a servant to fight against vices, if they are found to be at peace with their master?
Call to Spiritual Purification
So that we do not labor in vain, we must strive—with God’s help—to be freed from vices, so that afterward, we may be adorned with virtues.
Let us cleanse ourselves, as much as we are able, from all stains of vice:
From pride
From envy
From anger
From blasphemy
From injustice
From malice
From bitterness
From vain glory
From greed
From wickedness
So that we may be possessed by:
Humility
Gentleness
Kindness
Meekness
Moderation
Mercy
Justice
Joy
Love
What then do we do? We recite these things as if they were harmless and alike, and yet we leave them uncultivated and indiscriminate. We take delight in reading them, yet we fall apart in applying them.
Will we be saved simply by hearing what we are proven not to possess within ourselves? If they are repeated to us always, yet we never amend our ways, will the frequent reading of things we struggle to expel truly assist us?
Can one cleanse his house from filth merely by words, or clear away dusty heaps of rubble with speech alone? Can anyone achieve daily necessities without sweat and effort?
The Call to Discipline
Therefore, patience, diligence, labor, and tireless study are necessary to cleanse the dwelling of the inner man, so that we may demonstrate:
Patience in injury
Diligence in faith
Labor in works
Study in spiritual progress
We are slow to amend ourselves despite frequent preaching;
Often offended, yet rarely patient
Often defeated, yet rarely victorious
Often deceived, yet rarely discerning
What then can aid us, poor and untrained warriors, “whose weapons turn into wounds” (Cf. Caesar of Arles, Sermon 196.1), if praise lies not in merely hearing these things but in fulfilling them?
The law sanctifies not by hearing, but without doubt through action. Each person must honor the Lord, not merely by words and bodily effort, but by maturity of character and purity of heart.
Let it not be said of us: "This people honors me with their lips, but their heart is far from me." (Matthew 15:8).
Matthew
15:8 – "And when you hear of battle, know that wounds and
flight are involved; and since no one can possess peace while being
attacked by seven hostile nations, one must continue to fight
ceaselessly, armed, until by God's gift, he becomes king and ruler
over the seven nations, having fought courageously."
2
Timothy 2:5 – "No one is crowned unless they have fought
lawfully."
No one fights lawfully from the very first
battle. First, one must engage in battle, then stand firm, and
finally train in warfare so that afterward, one may fight
lawfully.
Would that we too might fight lawfully, so that
we may deserve to be crowned! And since we are equipped and armed
alike, let us daily battle against our enemies, so that our arrows
are directed not inward upon ourselves, but outward toward our true
adversaries.
Such long experience in battle, aided by
God's grace, will grant us victory—through our Lord Jesus Christ,
to whom belong honor, glory, and power, forever and ever.
Instructio II.
I
«Divinae profunditatis magnitudo emenso sermone praelibando quasi gustata est, et cum honore debito pulsata magis quam enarrata est, quia illud Dei ineffabile meditandum est magis quam eloquendum sit, et exceptis his quae aut Lex aut Prophetae aut Evangelium aut Apostoli loquuntur, grande debet esse ab aliis de Trinitate silentium. Dei enim tantum de Deo, hoc est de seipso, credendum est testimonium, qui aut in Lege aut in Propheta aut in Evangelio aut in Apostolo aut in Spiritu spiritali cuique de se per se aut per angelum testimonium perhibuit. Ceterum disputatio seu ingenium humanum aut aliqua superba sapientia, quae vel mundi in ratione fallitur, de Deo magistra esse non potest, sed sacrilega et impia in Deum praesumenda est. Unde enim revera quaeso, fratres, illi vani et illi nimis mali et impii, qui vel seipsos ignorant vel quod vivunt non sapiunt (ut non dicam opera cetera, quorum rationem vel minimam consequi non possunt) potuissent invisibilem Deum unum, Trinitatcm coaeternam, omnia sub, super, in, extra amplectentem vel usque ad tractationis modum scire, ut non loquar definitionis de Deo finem? His itaque quasi inenarrabilibus cum debito honore silendis, de manifesta re et ineffabili Deo placita loqui incipiamus, non praesumentes ut alii, de quibus erubescendum est, de altioribus quaerere, iuxta illud Sapientis, «Altiora te ne quaesieris», (Ecclus. 3. 22) sed potius de aedificatione animarum nostrarum sermocinantes; non primum nostrae parvitatis fundamenta iacere praesumimus, alicuius maioris doctoris auctoritatem quaerentes, sancti scilicet Fausti luculentissimam elegantissimamque doctrinam, de cuius dictis pauca ad initiandum opus nostrum satis convenienter elegimus, utpote qui de eisdem monitionibus, de quibus dicere cupimus, et nos viles licet commissos sibi docuit, et quasi tempore et merito et scientia me prior, quasi pro me impugnaturus ignaros quosque et ignavos prius loquatur.
II
Inquit: «Si ruris cultor et terrae agricola, qui agrum suum seminibus praeparat iactandis, non sibi sufficere putat terram ipsam forti vomere proscidisse ac frequenti aratro duras edomuisse glebas, sed insuper studet agrum ipsum infecundis graminibus emundare, noxiis evacuare ruderibus, spinarum ac stirpium fomites excussos radice convellere, nequaquam credens terram suam boni esse germinis futuram, nisi mali graminis vacuam, ad se dictum putans illud propheticum, Novate vobis novalia, et nolite seminare super spinas;» (Ierem. 4. 3) quanto magis nos oportet agrum cordis nostri noxiis vitiorum passionibus emundare, et non sufficere credamus nobis terram corporis nostri ieiuniorum et vigiliarum labore conficere, nisi in primis studeamus vitia corrigere moresque componere, qui spem fructuum non terrae credimus sed caelo repositam? Studeamus ergo in primis vitia eradicare, virtutesque insinuare; eradicemus superbiam, plantemus humilitatem, eruamus iram, fundemus patientiam, excidamus invidiam, insinuemus benevolentiam. (sq. cf. Paen. Venniani 29) Ceterum si caro conteratur et anima non fructificet, sic est quasi arari campus non desinat et numquam tamen messis appareat, aut si quis statuam de foris auream, de intus luteam aedificaret. Quid enim prodest si extra civitatem bellum geratur et intus excidium patiatur?' Velut si quis extra vineam et in circuitu eius foderit, et intus incultam spinis ac tribulis relinquat. Quid ergo prodest exterioris hominis religio, nisi interioris quoque non adhibeatur emendatio? Pictus esse et latro potest, fictus et hypocrita est, quicumque aliud habitu ostendit, aliud moribus. Ne simus ergo tamquam «sepulcra dealbata», (Matt. 23. 27) de intus non de foris speciosi ac ornati apparere studeamus; vera enim religio non in corporis sed in cordis humilitate consistit. In quo enim alio Dominus habitat, nisi in veri humilis corde, iuxta illud Isaiae, «Ad quem autem respiciam, aut cum quo requiescam, nisi super humilem et quietum et trementem sermones meos?» (Isa. 66. 2) Quicumque ergo se habitaculum Dei effici voluerit, humilem et quietum se facere contendat, ut non verborum aviditate et corporis flexibilitate sed humilitatis veritate cognoscatur esse deicola; cordis enim bonitas non verborum fictis indiget religionibus. Vana est ergo nutibus colorata corporis religio, vana similiter corporalis sola afflictio, et cassa hominis exterioris diligentia, nisi comitetur animi fructuosa temperantia. Quid prodest passiones impugnari a famulo, quae inveniuntur pacem habere cum domino? Ideo ne forte sine fructu laboremus, liberari a vitiis operam Deo auxiliante demus, ut postea virtutibus ornari possimus. Mundemus itaque nos quantum praevalemus ab omni vitiorum labe, a superbia primum, ab invidia, ab iracundia, a blasphemia, ab iniquitate, a malitia, a tristitia, a vana gloria, a cupiditate, a malignitate, ab omni amaritudine; ut humilitate et lenitate ac benignitate, mansuetudine, temperantia, misericordia, iustitia, laetitia, caritateque possideamur.
III
Sed quid facimus? Haec quasi similia recitamus, et quasi similiter innoxia, inculta ac indiscreta relinquimus. Legendo ea delectamur, expellendo dissolvimur. Numquid nos salvabit ea audire, quae intra nos comprobamur non habere? Numquid si semper nobis legantur, et numquam emendantur a nobis, crebra nos adiuvabit lectio eorum quae tarde a nobis expelluntur? Numquid solo sermone quis suam domum a quolibet squalore mundabit aut sola loquela pulverulentos aggeres immundi ruderis submovebit? Aut numquid sine sudore vel quae ad vitam cottidianam pertinent quis efficere potest? Patientia ergo et diligentia et labor ac studium infatigabile, interioris hominis nobis domum mundantibus, necessaria sunt, ut in iniuriis patientiam, in religione diligentiam, in operibus laborem, in profectibus studium demonstremus. Crebro nobis praedicantibus tarde emendamur; crebro offensi, raro patientes, crebro victi, raro victores, crebro seducti, raro intellegentes sumus. Quid ergo nobis quasi infirmis ac indoctis pugnatoribus, «quibus arma vertuntur in vulnera», (cf. Caesar. Arelat. Serm. 196. 1) subveniet, dum non haec audire laus est sed complere? Non enim auditu lex sanctificat, sed facto procul dubio; unusquisque non verbis tantum et corporali labore, sed morum maturitate et cordis puritate Dominum honoret. Nec dicatur de nobis, «Hic populus labiis me honorat, cor autem eorum longe est a me». (3 Matt. 15. 8) Et quando audis pugnam, crede vulnera et fugas interesse; et dum unusquisque pacem possidere a septem gentibus hostilibus se impugnantibus non potest, tamdiu accinctus dimicare non cesset, donec septem gentium rex et rector Dei dono viriliter dimicando existat. «Nullus [enim] coronatur nisi [qui] legitime certaverit», (2 Tim. 2. 5) et nemo legitime in primo certamine certat. Primum itaque certandum est, dein standum est, et in bello studendum est, ut postea legitime certandum sit. Utinam et nos legitime certaremus, ut et coronari mereremur; et sicut in eodem apparatu et sub iisdem armis sumus, ita cum hostibus nostris cottidie dimicaremus, ut non in nosmetipsos sed in adversarios nostros tela torqueremus. Hoc longus bellandi usus cum Dei gratia praestabit, per Dominum nostrum Iesum Christum, cui est honor et gloria et virtus in saecula saeculorum.
Sermón II de San Columbano
2ª Instrucción
La gran profundidad de la sabiduría divina, una vez expresada, solo
se saborea superficialmente, pues se la aborda con la debida
reverencia en lugar de exponerse plenamente, pues la verdad inefable
de Dios es algo para meditar, no solo para hablar. Más allá de las
enseñanzas de la Ley, los Profetas, los Evangelios o los Apóstoles,
es mejor que otros guarden silencio sobre el misterio de la
Trinidad.
Solo Dios mismo puede dar verdadero testimonio
de Dios, ya sea a través de la Ley, los Profetas, los Evangelios,
los Apóstoles o el Espíritu Santo, quien revela su verdad
directamente o a través de los ángeles. Cualquier razonamiento,
disputa o sabiduría arrogante humana, que pueda caer en los engaños
de la lógica mundana, no puede servir de maestro en asuntos divinos;
más bien, tales intentos se aprovechan de Dios de manera sacrílega
e impía.
¿Cómo, entonces, pregunto, podrían los
hombres vanidosos y malvados —aquellos que ni siquiera se conocen a
sí mismos ni comprenden el significado de su propia existencia—
comprender al Invisible, la Trinidad eterna, que abarca todo lo que
está abajo, arriba, dentro y fuera? ¿Cómo podrían hablar de este
asunto siquiera al nivel de la discusión, y mucho menos de la
definición?
Así pues, respecto a estos misterios
inexplicables, que deben silenciarse con el debido honor, hablemos en
cambio de lo manifiesto: aquellas verdades que agradan a Dios.
Evitemos la presunción de otros, cuyas indagaciones temerarias sobre
asuntos elevados solo conducen a la vergüenza, como está escrito en
la Sabiduría:
"No busques lo que es demasiado alto
para ti" (Eclesiástico 3:22).
En cambio, centrémonos
en la edificación de nuestras almas, en lugar de buscar el
conocimiento que nos supera.
No pretendemos sentar primero
las bases de nuestra propia insignificancia, sino más bien buscar la
autoridad de un maestro superior, San Fausto, cuya ilustre y elegante
doctrina hemos seleccionado. De sus enseñanzas, hemos escogido
algunos pasajes para comenzar nuestra obra, pues él nos instruyó
incluso a nosotros, aunque indignos, en las mismas advertencias que
queremos mencionar, y —siendo superior en edad, mérito y
conocimiento— habla primero en mi nombre, como para defenderme de
aquellos ignorantes e indolentes que me precedieron.
Fausto Habla:
"Si un cultivador y un agricultor que
prepara su tierra para sembrar no considera suficiente haber cortado
la tierra con un arado fuerte ni haber domesticado los terrones duros
mediante la labranza frecuente, sino que se esfuerza aún más por
limpiar su campo de hierbas estériles, eliminar los desechos dañinos
y arrancar los restos de espinos y malezas —sin creer jamás que su
tierra dará buenas cosechas a menos que se libre de crecimiento
dañino—, entonces seguramente se aplica a sí mismo las palabras
proféticas: ‘Aren tierra nueva para ustedes y no siembren entre
espinos’" (Jeremías 4:3).
Reflexión
moral:
¡Cuánto más, entonces, debemos purificar el campo
de nuestros corazones de las pasiones dañinas del vicio, y no creer
que simplemente someter nuestros cuerpos a ayunos y vigilias es
suficiente! En cambio, primero debemos corregir nuestras faltas y
disciplinar nuestro carácter, pues no ponemos la esperanza de
nuestra cosecha en la tierra, sino en el cielo. Por lo tanto, primero
desarraiguemos el vicio e implantemos la virtud:
•
Erradiquemos el orgullo y plantemos la humildad.
•
Desarraiguemos la ira e inculquemos la paciencia.
•
Eliminemos la envidia e introduzcamos la benevolencia.
Si
el cuerpo se mortifica, pero el alma permanece infructuosa, es como
un campo arado sin cesar, pero nunca produce cosecha, o como si se
construyera una estatua de oro por fuera, pero de barro por
dentro.
¿De qué sirve que la guerra arda fuera de la
ciudad, pero la ruina la consuma por dentro? ¿O que alguien cave
alrededor de la viña, pero la deje desatendida, cubierta de espinos
y zarzas por dentro?
¿De qué sirve la práctica
religiosa externa si no hay una reforma interna? Se puede ser un
ladrón, o hipócrita, mostrando una cosa en apariencia, pero
viviendo otra en conducta. No seamos, pues, como “sepulcros
blanqueados” (Mt. 23:27), esforzándonos por parecer bellos y
adornados por fuera, pero permaneciendo impuros por dentro. La
verdadera religión no consiste en actos corporales, sino en la
humildad de corazón.
¿Dónde más mora el Señor, sino en el
corazón de los verdaderamente humildes, como está escrito en
Isaías:
"¿A quién miraré y con quién moraré, sino con
el humilde y tranquilo que tiembla ante mis palabras?" (Is.
66:2).
Por lo tanto, quien desee convertirse en morada de Dios
debe esforzarse por ser humilde y tranquilo, para que su devoción
sea reconocida no por meras palabras y gestos corporales, sino por la
verdad de su humildad. La bondad del corazón no necesita falsas
pretensiones religiosas.
Así, la religión corporal, teñida de
gestos rituales, es vana, como lo es el mero sufrimiento físico o la
diligencia externa, si no va acompañada de una fructífera
disciplina interior. ¿De qué sirve que un siervo luche contra los
vicios si se encuentra en paz con su amo?
Llamado a la
Purificación Espiritual
Para no trabajar en vano, debemos
esforzarnos, con la ayuda de Dios, por liberarnos de los vicios, para
que después podamos ser adornados con virtudes.
Limpiémonos,
en la medida de lo posible, de toda mancha de vicio:
• Del
orgullo
• De la envidia
• De la ira
• De la
blasfemia
• De la injusticia
• De la malicia
•
De la amargura
• De la vanagloria
• De la avaricia
•
De la maldad
Para que seamos poseídos por:
•
Humildad
• Gentileza
• Bondad
• Mansedumbre
•
Moderación
• Misericordia
• Justicia
•
Alegría
• Amor
¿Qué hacemos entonces? Recitamos
estas cosas como si fueran inofensivas e iguales, y sin embargo, las
dejamos sin cultivar e indiscriminadamente. Nos deleitamos
leyéndolas, pero fracasamos al aplicarlas.
¿Seremos salvos
simplemente por escuchar lo que se nos ha demostrado que no poseemos?
Si nos las repiten constantemente, pero nunca enmendamos, ¿nos
ayudará realmente la lectura frecuente de aquello que nos cuesta
expulsar?
¿Puede uno limpiar su casa de la suciedad solo con
palabras, o limpiar montones de escombros polvorientos solo con el
habla? ¿Puede alguien satisfacer sus necesidades diarias sin sudor
ni esfuerzo?
El llamado a la disciplina
Por lo
tanto, la paciencia, la diligencia, el trabajo y el estudio
incansable son necesarios para purificar la morada del hombre
interior, para que podamos demostrar:
• Paciencia en la
ofensa
• Diligencia en la fe
• Trabajo en las obras
•
Estudio en el progreso espiritual
Somos lentos para enmendarnos
a pesar de la predicación frecuente; • A menudo ofendidos, pero
rara vez pacientes
• A menudo derrotados, pero rara vez
victoriosos
• A menudo engañados, pero rara vez
discernidores
¿Qué puede entonces ayudarnos, pobres guerreros
inexpertos, «cuyas armas se convierten en heridas» (Cf. César de
Arlés, Sermón 196.1), si la alabanza no reside simplemente en oír
estas cosas, sino en cumplirlas?
La ley no santifica por oír,
sino sin duda por obrar. Cada persona debe honrar al Señor, no solo
con palabras y esfuerzo físico, sino con madurez de carácter y
pureza de corazón.
Que no se diga de nosotros: «Este pueblo me
honra con los labios, pero su corazón está lejos de mí» (Mateo
15:8).
Que no se diga de nosotros: «Este pueblo me honra con los labios,
pero su corazón está lejos de mí» (Mateo 15:8).
Mateo
15:8: «Y cuando oigan hablar de batalla, sepan que implica heridas y
huida; y como nadie puede tener paz mientras es atacado por siete
naciones hostiles, uno debe continuar luchando sin cesar, armado,
hasta que por el don de Dios, se convierta en rey y gobernante de las
siete naciones, habiendo luchado con valentía».
2
Timoteo 2:5: «Nadie es coronado si no ha luchado
legítimamente».
Nadie lucha legítimamente desde la
primera batalla. Primero, uno debe participar en la batalla, luego
mantenerse firme y finalmente entrenarse en la guerra para que
después, uno pueda luchar legítimamente.
¡Ojalá
nosotros también lucháramos legítimamente, para merecer ser
coronados! Y ya que estamos equipados y armados por igual, luchemos
diariamente contra nuestros enemigos, para que nuestras flechas no se
dirijan hacia nosotros mismos, sino hacia nuestros verdaderos
adversarios. Esta larga experiencia en la batalla, con la ayuda de la
gracia de Dios, nos dará la victoria, por medio de nuestro Señor
Jesucristo, a quien pertenecen el honor, la gloria y el poder, por
los siglos de los siglos.
Gallery
La Basilica di San Colombano
No comments:
Post a Comment